De kracht van herhaling

Als kersverse directeur zorgt de coronapandemie voor extra uitdagingen. Mijn inwerkperiode heeft een hele andere dimensie gekregen. Een van de dingen die ik echt jammer vind, is dat mijn kennismaking met activisten en leden wordt bemoeilijkt; die bestaat nu vooral uit de verhalen en anekdotes van mijn collega’s. Ik kan niet wachten tot ik de mensen die het hart en de basis vormen van de mensenrechtenbeweging persoonlijk leer kennen.  

Een van die mensen is Pauline Tazelaar, schuldhulpverlener en activiste, die vóór corona elke week bij de Tweede Kamer stond te demonstreren tegen de humanitaire ramp op de Griekse eilanden. Ondanks de coronacrisis zet ze haar strijd voort door elke week een brief te sturen aan Kamerleden. Haar oproep is er niet minder belangrijk op geworden. Al vier jaar lang lijden gewone mensen, zoals jij en ik, in de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden. Al vier jaar lang is er geen structurele oplossing in zicht en wentelen Europese landen de verantwoordelijkheid af op Griekenland.  

Kijk niet weg

En zo doet Nederland dat ook. In de campagne ‘Kijk niet weg’ riepen we de regering op om mensen uit de Griekse kampen over te nemen. De regering verwees naar de Griekse verantwoordelijkheid en daarmee was de kous af. Nu doen we mee aan de oproep van een groot aantal organisaties, bezorgde Nederlanders en gemeenten om 500 kinderen vanuit de kampen naar Nederland over te laten komen. Maar tot nu toe geeft de Nederlandse regering geen sjoege, al gaat het om maar 500 kinderen die geweld en oorlog zijn ontvlucht. Al hebben zij geen ouders die voor hen kunnen zorgen. Al dreigt er in de kampen een enorme corona–uitbraak. Volgens de regering zijn zij niet welkom in Nederland. Waar is onze medemenselijkheid gebleven? 

Nu Nederland nog

Voor ik bij Amnesty werkte, vroeg ik mezelf regelmatig af: heeft het zin om dit soort oproepen te blijven doen? Is dit niet te veel trekken aan een dood paard? En bleef ik vaak zitten met het gevoel dat ik hier iets aan wilde doen. En dan hoor ik nu verhalen over mensen als Pauline, die elke week zo strijdvaardig voor de Tweede Kamer stond en ondanks corona haar activisme doorzet. En dan zie ik het groeiend aantal gemeentes, provincies en bezorgde Nederlanders dat deze oproep steunt. Maar vooral denk ik aan alle mensen die in de kampen zitten, en de mensen die hen helpen. Opgeven is voor hen geen optie. Wij moeten ervoor blijven vechten dat die kinderen in Nederland en andere Europese landen worden opgevangen. Al meerdere Europese landen zoals Duitsland, Luxemburg en Portugal hebben dit toegezegd. Nu Nederland nog. 

Niet opgeven

Grote maatschappelijke veranderingen kwamen door de kracht van herhaling, van mensen die niet opgaven om rechtvaardigheid te eisen. De regering lijkt vast te houden aan haar ijskoude opstelling. Maar ik weet zeker dat wij, bezorgde burgers, hulpverleners en activisten, een nog veel grotere kracht hebben. Als nieuwe directeur draag ik daar met heel mijn hart aan bij.